Vroeger als kind greep ik naar pen en papier zonder een oordeel en tekende ik urenlang zonder er bij na te denken. Het “vrije” gevoel dat ik toen had ben ik nu best wel jaloers op. De foto hierboven een kleine greep (heb dozen vol) met echt van alles; van boekjes dat ik wel al poppetjes kon tekenen maar nog moest leren schrijven tot tekeningen in de periode van de middelbare school. En één tekening van nu (linksboven) haha.

Het tekenproces ging niet altijd even lineair:

Tekenen was (en is) voor mij een manier om te kunnen uiten. Waar in de echte wereld met woorden mij niemand leek te begrijpen, was tekenen mijn veilige wereld, mijn communicatiemiddel. Als kind tekende ik schriftjes vol (strip)verhalen en was het meer fantasie-achtig. (Monsters bestrijden, kunnen toveren en vliegen, over zeemeerminnen en (huis)dieren die hun eigen belevenissen hadden). Maar ook tekeningen over nachtmerries en dromen, gevoelens en gebeurtenissen. In de puberteit tekende ik voornamelijk veel over vriendschap,verliefdheid, ruzie, de onzekerheid als puber, gepest worden en dat soort dingen. Tekenen hield eigenlijk op toen ik de middelbare school verliet en de volwassen wereld ging betreden. Ik had geen tijd (ruimte) meer om nog te kunnen tekenen. Ik was onzeker over van alles, de druk die ik voelde hoe ik mijn toekomst moest gaan bepalen, hoe ik mijn leven in vredesnaam moest gaan invullen, wat er van mij terecht zou komen… Iedereen om mij heen had duidelijke plannen, doelen en dromen; wisten gelijk al hun vervolgopleiding, hun droombaan, maar bij mij bleef dat uit. Ik voelde me gefaald dat ik niet over een toekomst kon nadenken. In die tijd legde school een grote druk op je dat je een richting moest kiezen voordat je school verliet, maar ik denk dat ik mezelf nog wel de grootste druk oplegde. Het was een verwachtingspatroon; iedereen ging doorstuderen, iedereen wist wat ie wilde, waarom lukte mij dat niet? Het leven voelde doelloos. Uit druk die ik ervoer koos ik een opleiding die op dat moment nog (late) aanmeldingen toeliet. Drie jaar leek haalbaar en dan had ook ik dat mooie papiertje op zak. Want zonder goed diploma, geen toekomst was ik toen van overtuigd. De eerste jaren theoretisch gingen goed, maar praktisch (stage) lagen triggers op de loer. Triggers waar ik eerst niks van begreep, maar nu later pas snap waarom het is gegaan zoals het was gegaan.

Hierboven mijn laatste tekening uit de “pen&papier” periode. 

Deze tekening hoort bij die erboven. Want het is niet dat ik dood wilde, maar dingen graag anders wilde, of nare gevoelens niet wilde voelen, wilde vluchten. Zoals de tweede tekening dat verduidelijkt; weg willen zijn. Weg van mezelf, weg van de wereld. (Het machteloze, depressieve en neergeslagen gevoel)

In die jarenlange zoektocht is er niet meer getekend. Studie klapte, ging fulltime werken. Het leven was zwart. Het had geen kleur of plezier meer. Ging opzoek naar iets wat toen op dat moment dichter bij mij leek te passen. Terug weer studeren en door deze creatieve studie begon het tekenen langzaamaan ook weer. Ik merkte bij het tekenen op de computer dat ik een soort van veiligheid terug had. De veiligheid die ik als kind had in het vrij kunnen tekenen. Foutjes die snel weggemaakt kunnen worden. De computer die voor ‘de perfectionistische’ mij de lijntjes toch net wat mooier en soepeler maakt, etc. Voorzichtig aan durfde ik dus weer te tekenen. Persoonlijke (dagboek) tekeningen heb ik in die tijd vast wel gemaakt maar waarschijnlijk niet bewaard haha. (er wordt helaas nogal wat weggegooid (weggemaakt) en gedeleted), maar hé er was een start.

Nu terugkijkend naar toen zie ik in dat het een overlevingsmechanisme was. Ik werkte fulltime zes á zeven dagen in de week met stage en twee banen om niet stil te hoeven staan bij gedachten en gevoelens. Het wegmaken van wat er was gebeurd. Alsmaar door, door, doorgaan totdat de boel uiteindelijk klapte. Daarna kwam het hoofdstuk ‘in behandeling gaan’.

Soms bespeur ik bij mezelf wel eens verdriet (en frustratie) over de dingen die ik toen nog kon. Rouwen voor wat was of wat mogelijk nog kon worden. Toch is er uit dit alles uiteindelijk iets moois uit voortgekomen: ze is weer begonnen met tekenen.

Door therapie leerde ik (naast trauma) ook wat meer met angst, schaamte en kwetsbaarheid om te gaan en zette ik een grote, belangrijke stap: mijn eigen website en het openlijk durven delen van mijn (strip)tekeningen. Ik worstelde met zichtbaarheid en het er mogen zijn. Ik leerde dat het niet altijd eng en gevaarlijk hoeft te zijn als je jezelf zichtbaar maakt. Leren om jezelf wat meer te laten zien, te mogen uiten wat je voelt en wat er in je omgaat.

Leren uiten, dat is toch wel het belangrijkste. En uiten kan/durf ik het beste met tekenen.

Omdat ik zo lang niet meer “echt” heb getekend, ben ik ontzettend onzeker geworden. Daarom probeerde ik een start te maken met handletteren; ik wil weer durven om meer met pen en papier aan de slag te gaan. Jullie hebben af en toe wel eens wat huidige papierwerk tekeningen van mij gezien haha, dat was echt uit mijn comfortzone. Maar ik ben dus van plan om dat vanaf nu meer te gaan doen! Loskomen van de computer. Project uit je comfortzone!