dagtaak

Lang over na gedacht hoe ik dit ging verwoorden en of ik dit überhaupt ging vertellen. Dit is namelijk iets wat ik verschrikkelijk haat aan mezelf. Ben ook erg bang voor (voor)oordelen van anderen, het is een gevoelig punt om niet zoals de rest mee te kunnen doen in de maatschappij. Maar daar werk ik aan! 😉

Mis mijn volgende bericht niet!

Vul hieronder je e-mailadres in om
direct op de hoogte te blijven voor nieuwe (strip)tekeningen! Door je te abonneren ontvang je elk nieuw blogbericht per e-mail en ben je de eerste die de (strip)tekening kunt bekijken, plus sommige blogberichten hebben een bonus content!❤ Woehoe!

Door je in te schrijven voor de nieuwsbrief ga je akkoord met de privacy verklaring. (Je e-mailadres wordt alleen gebruikt voor de nieuwsbrief en wordt niet aan derden verstrekt.) Wil je graag zelf bepalen hoe vaak & wanneer je updates ontvangt? Klik hier om je instellingen te beheren. Je kunt je altijd uitschrijven voor de nieuwsbrief door op de ‘Abonnement opzeggen’ link te klikken die je in iedere SanDraws.nl nieuwsbrief vindt.

14 reacties

  1. Ik herken dit heel erg.

    Een goede vriend van mij (autist) zegt jij bent altijd vrij, en ik zie het niet als altijd vrij zijn.
    Want leef maar eens met zo weinig energie, continu die strijd, en ook continu het al dan niet bewust weg drukken van alles wat er moet gebeuren./. gezegd moet worden/ gedacht moet worden. Sommige delen gooien dan gewoon echt roet in het eten.

    Ik ben al blij als het me lukt voor 12u op te staan, dan heb ik het nog niet over iets anders gedaan te hebben.
    Tja, het in beweging komen na een verkrampings aanval in bed kost al mijn kracht, en eigenlijk zit ik dan al voor de hele dag aan mijn limiet.

    Maar dan heb ik nog mijn lieve hond Storm die naar buiten moet, de afspraken voor therapieen 2x in de week, de afspraken met mijn thuisbegeleiding 2x in de week, de afspraken met mijn zusje, mijn maatje, mijn hartsvriendin (wat ook al dood eng is om zo op te schrijven overigens, eigenlijk mogen dat soort dingen niet eens op papier staan.)

    Ik ben al blij als het me buiten alle afspraken om (en dat zijn er niet eens zo heel veel) het dus lukt om minimaal 1x per dag met mijn kanjer (hulp)hond inopleiding storm naar buiten te gaan.

    Laat staan alle trainings dingen die eigenlijk gedaan moeten worden, maar waar ik veel te onzeker voor ben, want ik ben toch stom en ik kan het allemaal toch niet.

    Energie, ik wou dat ik er wat meer van had, strijd ik wou dat ik er wat minder van had. BAH!

    • Oh wouw zo herkenbaar! Wat je schrijft over die strijd met dingen op papier zetten (of dit mogen typen) zooo, ZO herkenbaar!!! Of mensen die verontwaardigd tegen je zeggen: “maar jij bent altijd vrij”, “Maar jij ligt toch de hele dag in je bed”. Ja ik ken het. Zo verdrietig om te horen, want ik kan ’s nachts niet slapen, dus lijkt het of ik overdag lui ben en de hele nacht en dag in bed lig. In feite slaap ik maar 3 uurtjes, een goede nacht is 6 uur. Niets bijzonders dus. Maar ja die nachten hè! Als je ’s nachts niet slaapt dan wordt dat verschoven naar de dag. Ik probeer ook altijd om 12 uur uit bed te komen haha. Moeizaam!

      Strijd om alles wat je doet, oef ja ik ken het! (Slapen is er ook zo een hoor haha) Dat verkramping in bed, dat heb ik ook! Maar is dat bij jou gerelateerd aan bijvoorbeeld angst? Ik maak er toevallig binnenkort een stripje over!

      Je bent absoluut niet stom! Want ondanks al die strijd, gebrek aan energie, doe jij het allemaal toch maar weer! Je werkt zo hard aan jezelf! Dat is ook een fulltime job vind ik. Maar ik herken het oh zo goed. “Waarom kunnen anderen het wel, maar kan ik niet eens de deur uit om kattenvoer te halen?” Bijvoorbeeld. Ik hoop dat we wat milder en wat liever mogen worden naar onszelf, want het is helaas al zwaar genoeg. Maar met kleine stapjes 😉

      Dank je wel voor je herkenbare berichtje! Liefs!

      • LOL

        echt te herkenbaar, overigens kattenvoer en hondenvoer internet! altijd :$
        en echt dat slapen, ja, ik val in slaap als het licht word ongeveer tja ik probeer er 4 van de 7 dagen tussen 11 en 12 in te liggen, dat lukt redelijk.

        Maar de dagen dat ik bij mijn *zusje* beste vriendin met ook DIS weg kom (die breng ik meestal naar bed ivbm de kleine delen die op het late tijdstip naar buiten komen) dan kom ik vaak pas tussen 1 en 3 thuis tja en voor ik dan slaap, ach wacht dat maakt niet uit, want dan is het ook licht….

        ik heb geen idee waar de verkramping aan gerelateerd is, angst nachtmerries herbelevingen.
        Ik heb delen die het wel mee maken, maar ik voel niets, denk niets ,en ervaar meestal niets, is veilger. Maar het helpt dan weer absoluut niet mee voor therapie!!

        Stom, maar toch heb ik het knopje nog niet weer weten te vinden, en zitten de meeste delen nog opgesloten,, achter slot en grendel, sommige daadwerkelijk, andere delen zijn gewoon onvindbaar.

        Ik heb gelukkig wel een zorgdeel in me zitten, maar dat deel zorgt liever voor anderen dan voor mezelf, wat dus ook lekker op schiet he :’)
        Maar goed, het deel zorgt er voor dat er gegeten word overdag en savonds, het deel zorgt er voor dat mijn *zusje* optijd in bed ligt en veilig thuis is met haar hulphond.
        Maar dat deel zorgt er ook voor dat alle afspraken nagekomen worden, ,en niets afgezegd word hoe zwaar het op dat moment ook is (is dus nog wel een werk puntje) nou ja nog genoeg werk puntjes.

        Uberhaupt het delen, en het over delen hebben, en er over nadenken enzo is al een groot werk punt, maar we blijven het koppig proberen iedere week weer.

        • Hoi Crazy-p,
          Haha wouw, je haalt de woorden uit mijn mond! Ik denk inderdaad dat het ook te maken heeft met licht/donker. Zodra het ochtend wordt val ik pas in slaap. Vroeger als kind zat ik wel eens ‘vast’ in mijn lijf als ik wakker werd vanuit een nachtmerrie. Niemand snapte wat ik bedoelde. Ikzelf trouwens ook niet. Maar ik durfde nooit meer te gaan slapen, bang dat ik nooit meer wakker zou worden. Soms gebeurt het nog, maar wel altijd kenmerkend bij een nachtmerrie / trigger. Echt wat jij ook beschreef: verkrampt in bed liggen, eigenlijk bijna verlammend. Dan is het belangrijk te beseffen dat je dus in het ‘hier en nu’ bent, je delen geruststellen (ik praat er trouwens ook nog niet altijd zo graag over haha, maar dat is therapie) en langzaam bij beetje weer beweging krijgen in je lijf.

          Dat zorgende deel herken ik ook wel! Het zorgen voor anderen om bijvoorbeeld niet bij je eigen stuk stil te hoeven staan, maar ook om nog een reden te hebben om door te gaan heb ik ook een beetje. Heb 4 huisdieren, eigenlijk veels te veel voor me, maar toch houd het me ook weer bezig, je krijgt er liefde voor terug, genoegdoening, etc. Maar inderdaad het deel die me veilig naar huis brengt, de oude wijze haha.

          Soms begrijp ik het helemaal, het delen systeem en hoe het intern bij me werkt, en soms weet ik geeneens wat DIS betekent en snap ik er niets van haha. Soms mag ik er over spreken, soms mag er geen woord gezegd worden.

          Liefs

          • En soms, nou ja eigenlijk meestal, vooral bij therapie zijn er dan altijd de vogeltjes die fluiten in mijn hoofd tja wat moet je er mee

            Het onderwerp volledig kwijt, een beetje suf naar de lucht te staren of je de vogeltjes ook kunt zien, maar nee hoor.

            tja, dat praten tegen delen werkt nog niet zo goed hier, ik kan wel als de beste praten met de delen van mijn beste vriendin.
            We hebben echt geluk met elkaar, we hebben ongeveer dezelfde problemen en dat helpt al zo’n stuk, je hoeft niet alles altijd maar uit te leggen, duidelijk te maken.
            Als het niet gaat, gaat het niet, en soms kunnen we ook heel goed om elkaar lachen,, en das ook therapie! 🙂

  2. Fijn dat je een goede vriendin hebt waar je veel herkenning en steun in vindt! En inderdaad, lachen is ook therapie! Hele fijne zelfs haha!

    Tja ik beschrijf het als blanco zijn. Ik hoor dan ook niets, zie niets, zelfs geen vogeltjes 😉 dat is frustrerend, want vaak wil ik wel iets zeggen / uiten / iets doen, maar alles is leeg van binnen en als mensen dan iets aan me vragen lijkt de taal me onbekend. Alsof ik het niet meer snap. Dan voel ik me pas mega dom haha.

    • Ja en helemaal als mensen je dan zo wachtend op een antwoord aan zitten te kijken.
      En ik echt zoiets heb van euh…… waar hadden we het ook alweer over, en vervolgens weer de weg kwijt zijn.

      Heel vervelend, en idd kan ik me daardoor ook mega dom voelen!

      ik zit eigenlijk heel vaak voor een groot grijs of zwart scherm, de rest bevind zich daar dan weer achter, voor mijn veiligheid denk ik, maar ook dat is erg vervelend.

      • Haha ja dan voel je je zo opgelaten als mensen zo afwachtend naar je kijken. Mensen die dan weer gaan herhalen wat er is gezegd, uhhh oke dan!

        Oeh ja ik heb ook wel eens zo’n grijze mist voor me. Alsof alles wat grijzer is en iedereen een beetje in de mist verdwijnt. Maar dat schijnt dan weer dissociatie te zijn vinden ze. Terwijl ik zelf dissociatie soms toch anders beleef in mijn ogen. Inderdaad veiligheid wat je zegt!

  3. Nee ik ervaar ook de gewone mist tijdens het dissocieren, dit is echt een groot scherm waardoor ik geen contact kan krijgen met wat er achter in mijn hoofd of lichaam gebeurt

    Maar ik heb naast DIS ook depersonalisatie staan, dat kan daar natuurlijk ook een onderdeel van zijn.

    de dissociatie mist herken ik dus wel, maar is dit dus niet

    • Hmm ja ik dacht dat depersonalisatie (of derealisatie) wel een onderdeel van DIS was. Tenminste dacht het ergens te lezen in een (theorie?)boek. Maar misschien zien ze het bij jou wel ‘los’ van DIS? En is dat gescheiden. Maar herken het wel dat je bijvoorbeeld van je omgeving of van jezelf (lijf of gevoel / gedachten) vervreemd raken. Of het gevoel dat je naast jezelf staat en naar jezelf kijkt, in een bubbel zit, of een tijd heb ik gehad dat ik het gevoel had dat dit alles niet echt was en ik in werkelijkheid in coma zou liggen. Niet meer weten wat echt is en wat niet. Ook zo iets vaags.

      • Het is inderdaad een onderdeel van de DIS, maar ik heb beide op dezelfde schaal zitten, ik maak niet tot weinig contact met mijn lichaam, voelt als niet van mij, het zelfde met mijn gevoel, voelen van emoties lukt dus ook bijna niet.Maar de andere delen kunnen er dus wel last van hebben, al heb ik het idee dat geen van de delen pijn ervaart zoals andere mensen dat doen.

        Wij kunnen rustig een been breken, en 3 weken later naar het ziekenhuis gaan omdat we nog niet goed kunnen lopen, en dan te horen krijgen dat je enkel gebroken is, zoiets bijvoorbeeld.
        en dan geen pijn aan kunnen geven, maar alleen kunnen zeggen ik loop niet goed.

        wat er dus vaak voor zorgt dat je eigenlijk door dokters en ziekenhuizen niet serieus genomen word, omdat je iets niet als pijn kunt omschrijven, en je er al helemaal geen cijfer aan kunt geven. waardoor ik me dan weer een aansteller voel.

        Het blijft lastig, DIS en depersonalisatie

        Wat dus een soort zelfbescherming is, net zoals de DIS,.

        • Hey Crazy-P,
          sorry voor mijn verlate antwoord, was weer zo’n gevalletje druk in het hoofd haha je kent het vast wel.

          Herken wel wat je schrijft over “lichaam dat niet van mij voelt”, net als gevoel, emoties, gedachten. Maar kan begrijpen dat dit bij jou op dezelfde schaal zit als DIS.
          Dat voorbeeldje van een been breken, dat had ik dus met mijn knie haha! Ik had een scheur in de knieschijf en daar liep ik nog weken mee rond. Uiteindelijk toch maar even naar laten kijken en zodoende zagen ze dus dat scheurtje. Met pijn is dat bij mij ook vreemd. Ik weet dat ik veel pijn heb aan mijn lijf (fibromyalgie) maar vaak wordt dat weggemaakt en ervaar ik niets. Dat is niet zo handig want daardoor ga ik over grenzen heen en zit ik erna met een stuk lijf.

          Heel herkenbaar ook wat je schrijft over artsen die je niet serieus nemen. Ik stuit daar vaak tegen aan. “Neem maar een paracetamolletje”, op de momenten als ik eigenlijk om hulp schreeuw en het echt niet meer gaat. Blijkbaar geef ik dan toch weer een signaal af dat het allemaal wel meevalt en het prima te handelen is. Ik moet straks weer naar de huisarts, ik hoop dat ik dit keer de boodschap goed overbreng, ik ga voor o.a.slaapproblemen en pijn (in de nacht). Overdag heb ik er niet zo last van maar blijkbaar dringt de pijn ’s nachts wel door. (Misschien sta ik er dan wel open voor?)

          Liefs

  4. Hey misschien een tip voor de huisarts, die ik wel gebruik.

    schrijf op waar je last van hebt, en wanneer, dat vooral tot uiting komt, ,dat kan namelijk ook best een psychische oorzaak hebben.
    Zo weet ik bijvoorbeel dat ik eigenlijk elke dag wel hoofdpijn heb, ik voel hem niet, of nou ja niet altijd, maar het is er wel ook zo’n raar iets.

    ik ga idd regelmatig over grenzen omdat ik ook niet in de gaten heb wanneer mijn lichaam echt zoiets heeft van nu kan het echt niet meer, daar kom ik vaak pas de dag of een paar dagen er na achter.

    Hoewel ik wel weet dat bijvoorbeel een dagje of weekend festival gevolgen kan hebben voor de week of weken er na, kies ik er toch voor om wel te gaan, want ja het is leuk en gezellig en samen met mijn *zusje* en haar hulphond kan ik er ook van genieten.
    Tja het heeft voor na die tijd wel zeker gevolgen, maar dat is iets wat ik dan maar op de koop toe neem.

    Ik ben een ster in de dingen kleiner maken dan ze zijn, wat tot conclusie heeft dat ik bijna moet gaan zitten huilen willen ze door hebben dat ik toch echt wel ergens last van heb.
    En hallo huilen hoe onveilig wil je het hebben, dat gaat dus echt niet gebeuren he waar iemand het kan zien, maar ook thuis niet.

    Emoties, en voelen en contact met lichaam maken blijft lastig, waardoor grenzen dus ook altijd een probleem zijn.
    Lastig, en helemaal voor andere mensen, want ik probeer mijn grenzen wel aan te geven, maar omdat andere mensen niets aan mij kunnen zien (voor mijn eigen veiligheid want tja, als iemand wat kan zien kan er misbruik van worden gemaakt is mijn beleving) reageren ze er dus ook niet goed op.

    Ik weet dat een hoop met eigen veiligheid te maken heeft, maar vervelend is het wel, zeker als je daardoor niet serieus genomen word.

    • Hey meis! Sorry voor mijn late reactie, het gaat even niet zo lekker hier.
      Bedankt voor de tip! Ik ben niet zo’n schrijver, vaak mag er niets geschreven worden. Ik probeer kleine notities op te schrijven in mijn agenda, dat helpt soms wel.

      Het kan zijn dat je je hoofdpijn wegmaakt? Dat heb ik namelijk vaak met pijn. Dan zit de pijn er wel, maar wordt het weggemaakt. En ’s nachts wanneer je slaapt uit zich dat dan natuurlijk weer.

      Herkenbaar wat je schrijft over regelmatig over je grenzen gaan en niet in de gaten hebben wanneer je lichaam zoiets heeft van “nu kan het niet meer” en dit pas de volgende dag achter komen. Tja ik ga ook liever leuke dingen doen dan dit te vermijden. Dan maar “boeten” de volgende dagen.

      Poeh het is alsof ik mezelf hoor praten! Het klopt gewoon helemaal wat je schrijft. Op één of andere manier kom ik altijd over als iemand die lijkt alsof zij haar zaakje wel op orde heeft, of dat het allemaal wel mee valt, dat het niet zo erg is, of hoe jij het zo goed omschrijft: “dingen kleiner maken dan ze zijn”. Ik word 9 van de 10 keer bij de huisarts gewoon naar huis gestuurd met niets. Geen onderzoek, geen vervolg afspraak niets en dan blijkt later er toch iets aan de hand te zijn. Ik ben trouwens ook niet zo’n held in telkens weer achteraan te moeten bellen of opnieuw steeds naar de huisarts terugkomen. Ik ga in ze geloven. “Oké de huisarts vindt niets, zegt dat het niets is, dus is er niets”, maar vervolgens toch maanden pijn, jeuk, etc. hebben. (Dan is er dus wel iets maar kan ze het niet vinden). Maar in mijn ogen is de zaak dan al afgedaan. Ergens word ik ook weer heel boos op mezelf (groot conflict met mezelf). Ik neem mezelf niet serieus. Ik ben niet zo goed in zelfzorg…

      En ja, moet je dan gaan huilen willen ze je serieus gaan nemen? Thuis raak ik enorm gefrustreerd. Wat moet ik doen om gehoord te worden? Schreeuwen? Met stoelen gooien? Waarom luisteren ze niet? Ik ben toch duidelijk geweest? Maar kennelijk zit er dan iemand bij de huisarts die blijkbaar niet duidelijk genoeg is. Die het “probleem” misschien kleiner maakt dan het is? Want ik kom altijd voorbereid naar de huisarts. (Met briefje en tekst wat ik moet gaan zeggen enzo haha). Misschien komt dat over als: “Nou die heeft het voor elkaar, is prima zo”.

      Ach ja… Ik ben dus naar de huisarts geweest. Ik kreeg niets voor de pijn. Ze reageerde niet eens op de vraag haha. Ze vermeed hem mooi en sprak over doorverwijzing naar een Neuroloog (waarschijnlijk voor een slaaponderzoek). Toen kaatste ik um nog een keer terug: en de pijn dan waardoor ik wakker lig en overdag soms nauwelijks in beweging kom? Wat moet ik dan met de pijn? Wat moet ik dan nog als een paracetamol niet werkt en ik geen Ibuprofen mag? Ze reageerde met: “Nee ik heb liever dat je geen Ibuprofen slikt, ook geen Naproxen, dit, dat, sus, so (ze noemde nog wat merknamen op die in de winkel te verkrijgen zijn) maar je kunt wel gewoon paracetamol innemen.” Ze luistert fantastisch hè? Als ik zeg dat paracetamol niet werkt? Nou ja, op één of andere manier sla ik op zulke momenten op slot. Ze ronden het dan ook altijd snel af, want volgende patiënt, dus schud ik snel de hand en thuis explosie van ruzie in mijn hoofd haha.

Laat een reactie achter bij sandrawsReactie annuleren

(Voor je reactie verschijnt moet deze eerst handmatig goedgekeurd worden)