Iets persoonlijks delen. Vet lastig! De schaamte opzij durven zetten en toch doen haha. Vind jij het zo nu en dan ook moeilijk om iets over jezelf te delen? Soms denk ik en ben ik er sterk van overtuigd dat anderen iets van mij vinden / denken, maar kom ik er achter dat dit vooral eigen (kern)overtuigingen blijken te zijn, oeps! Herkenbaar zo’n naar, kritisch stemmetje ergens verstopt in je hoofd?

“Maak je niet druk om wat anderen van je denken!” Dooddoener. Ja. Het liefst de hele dag non-stop en als het kan ook nog in m’n slaap. 😉 *sarcasme weer uit*. Dat we onszelf afvragen wat anderen van ons vinden is heel gewoon. Het is een soort instinct wat we al duizenden jaren hebben. Maar ja we leven natuurlijk niet meer in de oertijd dus als iemand je niet mag ben je niet ten dode opgeschreven. Er kan meer achter zitten dan alleen onzekerheid. Het kan bijvoorbeeld ook een functie hebben (gehad) uit veiligheid. (Zoals in je jeugd. Een rol aannemen.) Maar meerdere voorbeelden zoals dat je gepest bent of wordt gepest, iemand in je directe omgeving om het kleinste dingetje uit zijn slof schiet of schoot, want dan pas je wel op met wat je doet en zegt of als iemand of meerdere mensen je een keer hebben laten vallen, etcetera…

Hoe dan ook, het is doodeng om iets kwetsbaars te delen. “Wat zullen ze wel niet denken? Bang dat ze me belachelijk gaan maken. Ze vinden me vast vies. Jeuk is vies. Ik ben vies.” Eigenlijk is dus dat wat ik denk voor een ander -> voor mezelf. “Ze vinden me vast vies” -> “Ik ben vies”. Dus niet “Fuck them”, maar Fuck me! Weg met dat nare stemmetje dat stiekem (vaak in geheimtaal) lelijke dingen tegen je zegt. Ik denk dat bewustwording het begin is om proberen minder bezig te zijn met wat anderen van je vinden. 😉