Even een teken van leven hier. De eindfase van het traumacentrum houd me in zijn greep. Misschien al voorzichtig aan na (durven en kunnen?) denken over de toekomst, maar valkuil is meteen té ver vooruit willen kijken. Dingen invullen als “wat als…” en “dan zal er vast dit gaan gebeuren” en alle andere ramp en doemscenario’s die in je hoofd voorbij komen. Het wisselt enorm en het kan ook weer zo omslaan. Eerst was het de afwachtende houding. Niet na durven denken over de toekomst en geen keuzes kunnen/durven maken. De ontkenningsperiode: “ik laat de toekomst maar gewoon op me af komen.” Daarna een relaxere houding (soort van berusting?): “Ik zie wel wat er op m’n pad komt en heb vertrouwen daarin”. Waarna we ineens in de beslissende periode kwamen en er besluiten kwamen “zo wil ik het!” en er even rust leek te zijn. Maar nu zit ik vooral in de PANIEK!! PANIEK!!! HELP!! -stand en alle plannen/doelen die er zijn gemaakt mogen van tafel geveegd worden. Niets is meer goed of voelt goed.

Ik stoei erg met “ik laat de toekomst maar gewoon op me afkomen” en “niet gelijk te ver vooruit in de toekomst kijken”.