Hoi lieve jij,

Ik weet dat ik (te) lang weg en stil ben geweest. Ik wil je laten weten dat ik nog leef, maar lichamelijk en mentaal helaas nog wel in een zware tijd zit.

Ik wil mijn excuses aanbieden voor het feit dat ik niets van me heb laten horen. Wanneer het slecht met me gaat, wordt het stil. Ik sluit me af voor de buitenwereld, voor mensen, voor alles en raak in een isolement. Ik worstel dan ook enorm met communiceren in deze periodes. Dit is een grote valkuil van me en ik erken de fout en begrijp ook dat ik hierin verkeerd zit. Ik wil dan ook heel veel sorry zeggen voor de lange stilte en voor het sociale terugtrekken (verdwijnen). Dit is absoluut niet netjes van me en ik schaam me dan ook diep hiervoor. Ik snap en besef me dan ook dat ik je een pijnlijk of bezorgd gevoel heb gegeven wat totaal niet mijn bedoeling is. Het spijt me dat ik je heb gekwetst.

Stilte doorbreken:
Vanaf juli was en ben ik al bezig om iets van me te laten horen; ik had een “blog concept” geschreven. Nou ja eerlijk; meerdere(!) blog concepten, want het lukt(e) me niet te verwoorden. Ik vond (en vind) de woorden niet en ik lijk met de dag dommer te worden: niet kunnen praten (typen) en toch willen communiceren. Dit heeft zo zijn redenen (waarom uiten/communiceren niet meer lukt(e) en waarom het zo stil werd), lichamelijk en mentaal ben ik door een extreem zwaar jaar gegaan. Lichamelijk gaat het erg slecht, vele diagnoses erbij. Ik wil niet met diagnoses strooien, dat laat ik liever wat privé, maar kort gezegd: de spijsvertering werkt niet meer goed. (Maag, dunne/dikke darm). Qua mentaal betreft zit ik jammer genoeg nog hetzelfde als in 2022: depressie blijft flink aanwezig, voel weer meer crisis gevoelig (wanhoop) en ook nog steeds zoekende naar een passende behandeling/behandelaar, etc.

Sorry voor de stilte hier op de website, op Instagram en op Facebook. Ik dacht; laat ik de stilte proberen te doorbreken, door middel van een “blog” aka online dagboek te schrijven. Natuurlijk had ik veel liever willen tekenen en je een nieuwe comic / tekening laten zien, maar gezien de omstandigheden kan/lukt dat jammer genoeg nu (nog?) niet.

Weet je, hoe langer het duurt, hoe meer het aan je knaagt en hoe moeilijker het wordt om de stilte nog te doorbreken. Hoe langer het afzonderen, hoe lastiger het is om terug te komen in contact. Ik ben op een diep(s)te punt terecht gekomen dat ik lichamelijk en mentaal niet langer goed kan communiceren. (Naar de buitenwereld maar ook naar de binnenwereld toe.) Ik ervaar elke dag hersenmist en dissociatie, heb geen energie en concentratie meer, wat het lastig maakt om nog fatsoenlijk iets te kunnen uiten, communiceren, typen, functioneren. (Laat staan tekenen.) En ik schaam me kapot, geloof me, ik schaam me enorm. Ik was (en ben) ook boos / gefrustreerd op mezelf dat het me juni/juli tot en met nu 20 december niet is gelukt om iets van me te laten horen. Om te communiceren naar jou, die dit leest. Ik was en ben er elke dag mee bezig, elke dag schrijf ik wat, verwijder ik het weer, schrijf ik opnieuw, verwijder ik het wederom, overnieuw, terug bij af, etc. Nu typ ik dit bijvoorbeeld om 03:00 uur 19 december, met een lijf zo moe, uitgeput en een hoofd vol kermis, maar ik wil en moet het afhebben voordat het helemaal niet meer lukt. Dus ik vrees dat dit een langdradige blog vol herhalingen en spelfouten wordt.

Met een onafgemaakte tekening. (Herken je de tekening? Dit zou deel 3 worden, maar ik heb het jammer genoeg niet af kunnen maken.) Hopelijk lukt het in de toekomst weer; dat ik de dingen kan doen die ik graag wil doen.

Ik wil eerlijk, open en transparant zijn: (Maar dat betekent ook dat ik over onderwerpen praat die misschien triggerend (TW) kunnen zijn. Let dus goed op jezelf! ❤
Ik schrijf/typ helaas slecht, ik merk bijvoorbeeld op dat tijdens het vele nalezen ik veel in herhaling val en langdradig ben, ik raak snel overspoeld, overweldigd en raak de concentratie kwijt waardoor het me niet lukt om de boel kort en krachtig te schrijven en herhalende tekst te verwijderen. Ook omdat ik veel conflicten en interne discussies ervaar over wat er in deze blog moet/mag blijven en wat niet, tot het moment dat ik zo overweldigd raak dat ik te overprikkeld ben. Verder functioneer ik voor geen meter, dus het lukt me ook niet meer zo goed om tekst te filteren. Ik voel me erg angstig en kwetsbaar over wat ik heb geschreven / gedeeld, maar ik wil je een update geven.

(TW mogelijk!)
Dit jaar was/is voornamelijk een strijd tussen leven en dood; dit hele jaar bestond uit medische onderzoeken (waarvan sommige traumatiserend), mentale intakes en afwijzingen, een neusmaagsonde dat mijn leven had gered maar tevens erg stressvol was want dit gebeurde allemaal thuis met maar 1 week (halfuur tot een uur) wijkverpleging hulp op bezoek waarvan elke dag telkens een nieuwe, vreemde persoon over de vloer kwam (vind ik eng) die instructies gaf en me leerde hoe de sondepomp werkt, hoe te checken of de slang nog goed zit met maagzuur oppompen, hoe de neusmaagsonde slang schoon te houden, etc. Maar elk persoon sprak de vorige weer tegen wat me erg angstig, bang en onzeker maakte. (Zit de slang nog wel goed? Dadelijk stik ik in mijn slaap, paniekaanvallen, de neuspleister niet durven te vervangen dus heel m’n gezicht was op een gegeven moment volgeplakt met tape.) Voor zes weken lang (in juni/juli) was dit nodig, erna over gegaan naar sondedrink flesjes tot en met nu.

Verder sinds maanden ook bezig met proberen van verschillende medicijnen met nog steeds een zoektocht en hoop dat ik een medicijn vind dat werkt zodat ik van de sondedrink flesjes af kan en het lijf weer vast voedsel kan verdragen. Ik zou zo graag gewoon willen kunnen eten, gezellig uiteten, etc. Heb helaas veel last van het Refeeding Syndroom symptomen. Ik heb een heel jaar lang voor mezelf en mijn leven moeten vechten, de zorgwereld faalde enorm en met mijn laatste vechtlust de muren proberen te blijven doorbreken. (Helaas nog steeds tegen muren aanlopen of met de rug tegen de muur staan.) Naast dat het me lichamelijk en mentaal allemaal niet meer lukt(e) qua functioneren enzo, durfde ik op een gegeven moment ook niets meer te schrijven/typen, want ik wil(de) niemand tot last zijn, triggeren of belastend zijn. Ik durf(de) niet meer te uiten, ik durf(de) niet meer open te zijn omdat ik wederom niemand wil(de) triggeren of ermee belasten.

Ik wil en MOET van mezelf in december deze blog update afkrijgen, maar ik weet niet hoe ik het aan moe(s)t pakken. Ook perfectionisme slaat toe: ik wil het kort en krachtig houden, niet langdradig en steeds in herhaling vallen (vaak zonder dat ik het zelf besef), ik wil geen spelfouten en of rare zinsopbouw hebben, maar ook al lees ik deze tekst honderden keren over; dit is het moment dat ik nu de perfectionisme en de angst (van wat heb je in vredesnaam geschreven?!) moet gaan loslaten, anders lukt het niet meer. Ik loop continu vast, functioneer nog amper, raak snel overspoeld en de concentratie is ver te zoeken.

Ik kan me zo voorstellen dat je bezorgd was/bent of dat ik je het gevoel heb gegeven dat ik je ghost* (*betekent plots verdwijnen / negeren), wat absoluut niet mijn bedoeling is! Ik erken mijn valkuil: de valkuil van mezelf afzonderen voor alles en iedereen zodra het slecht met me gaat, ik probeer die valkuil (en fout) nu te overwinnen door de eerste stap te zetten en de stilte te doorbreken.

Update 2023:
Een langdradige, herhalende en wazige update voor nu want dit hoofd werkt niet meer zo goed mee. Een update in losse zinnen en / of woorden, gezien “vertellend typen” (ook wel blogstijl) niet zo goed lukt met dit brein. Veel hersenmist nogmaals, ik vergeet momenteel al erg snel tijdens bijvoorbeeld praten, typen of honderd keer deze tekst nalezen, waar ik het al over heb gehad, herhaal (het weer) veel en verder een overvloed aan grammatica fouten. Dus please bear with me. ❤

Wanneer ik verder dan de bodem heb bereikt… (Apart en typisch: in februari 2023 toen ik deze post publiceerde voelde ik in eind december 2022 / januari 2023 dat dit mijn jaar zou gaan worden en dat alles (positief) omgedraaid zou worden, in juni 2023 had ik er een mini update bij geschreven dat dit totaal niet het geval was en nu zijn we alweer in december 2023 en vrees ik voor 2024…)

Ik dacht dat na 2022 niets meer erger kon. En ik kan het me nog zo herinneren: oud & nieuw 2022/2023. Ik voelde dat 2023 mijn jaar zou worden na een jaar vol tegenslagen en alleen maar teleurstellingen (mentale zorgwereld), maar had ook een onderbuikgevoel dat in 2023 de oudste kat zou komen te overlijden. (Kreeg in december 2022 slecht nieuws bij de dierenarts over de oudste kat.) Beiden gedachten en uitspraken zijn compleet mis. Dit jaar kan overduidelijk nog erger dan vorig jaar. Daarbij is de jongste kat plots overleden, waar ik nog steeds niet om heb kunnen rouwen.

Depressie van 2022 kwam in 2023 dubbel zo erg terug. Daarbij ook de lichamelijke en mentale problematiek, tot op het punt dat ik voor mijn gevoel geen kant meer op kan, hooguit een laatste uitweg? Vele afwijzingen op mentaal en fysiek gebied gehad, jongste kat Beertje is overleden wat voor mij voelt als de dag van gisteren, maar dit gebeurde op 19 mei 2023. Ik ga niet uitrekenen hoelang dit is geleden, ik blijf in deze veilige fantasie bubbel dat hij “tijdelijk” even weg is, of ergens verstopt ligt te slapen en nog steeds hier is. Dit klinkt vast te raar voor woorden, maar de emoties overspoelen me en ik weet niet hoe te mogen/kunnen (door)voelen zonder steeds overspoeld te raken. Dus de veilige optie was/is dan de boel maar wegmaken, dissociëren, emoties uitzetten, in een fantasie wereld leven. De depressie werd helaas wel weer erger. (Kan het überhaupt nog erger? Tja, dat dacht ik van 2022 ook, maar zie hier 2023, dus ja, waarschijnlijk…?) De oudste kat heeft onderhand een eigen apotheek vol medicijnen, ik laat haar frequent checken bij de dierenarts en in november 2023 wilde ik specifiek de dingen controleren die de dierenarts destijds bij de jongste kat had gedaan, omdat de oudste kat hetzelfde gedrag lijkt te vertonen als de jongste kat in zijn zieke periode. Gelukkig was er bij de oudste kat geen sprake van wat de jongste kat had, maar wel zag de dierenarts dat haar heupen in zodanige slechte staat zijn en ze dit zorgelijk vindt. Oudste kat (Poes is haar naam) heeft op jonge leeftijd helaas al artrose. Daarbij is er nog een steeds vermoeden (al twee/drie jaar) van dementie. Ze is ook al oud, dus het is begrijpelijk, maar het moet wel levenswaardig blijven en geen lijden worden. (Dat thema wat ook wel bij mij past momenteel.) Ik hoor mezelf zeggen: “Nou, genoeg gekletst over je katten”, maar het heeft gewoon heel veel impact op alles. Terug naar de 2023 update:

2023 was:

een jaar vol tegenslagen (medisch en mentaal) en je verslagen voelen,

een jaar vol wanhoop en machteloosheid,

een jaar vol vallen en opstaan,

een jaar vol doorvechten en (willen) opgeven,

een jaar vol doorzetten, op je bek gaan, blijven liggen, opkrabbelen en weer terneergeslagen,

een jaar vol continu jezelf ultimatums geven door niet spontaan “eeuwig te
verdwijnen”* <-- [* = fill in the blank], want ik wil zo min mogelijk TW typen,

een jaar vol strijden tussen leven en dood,

een jaar vol medische onderzoeken (waarvan sommige traumatisch),

weer een jaar zoekende naar mentaal passende hulp / behandeling en afgewezen worden (of er wordt gewoon niet gereageerd),

acute medische noodsituatie geconstateerd, maar kort daarna er plots niet naar handelen want men had vakantie “toedelsss / de mazzel👋” en dus de dood continu in de ogen kijken,

een jaar lang overal achteraan moeten gaan, heen en weer bellen, regelen en ongewenst tussen (huis)arts(en) / ziekenhuizen / apotheken en weet ik veel -partijen als tussenpersoon moeten staan wat niet mijn taak was, maar je doet alles in overlevingsmodus,

een jaar lang kracht uit jezelf halen en blijven vechten ook al voel(de) ik me (en werd/wordt ik eigenlijk) vaak steeds niet gezien en gehoord,

paniekaanvallen, niet meer durven slapen want bang niet meer wakker te worden,

bang om dood te gaan, verandering willen, willen eten, het niet meer kunnen. (lichamelijke/medische problematiek),

door lichamelijke problematiek niet meer te kunnen eten, triggerde (en triggert) dat weer het stuk mentale eetproblematiek. (Vicieuze cirkel),

frustratie om de situatie, dit lijf, het leven,

tegen muren aanlopen en / of met de rug tegen de muur staan,

geef ik het op of ga ik door (mentaal en fysiek lijden) overwegingen,

niet kunnen (en/of mogen) rouwen om verlies dierbare, het lijf, afwijzingen mentaal/lichamelijk* gebied (*mentaal: klinieken / organisaties / *medisch: ziekenhuizen) en andere zware omstandigheden,

niet kunnen (door)voelen, niet er doorheen kunnen gaan en daardoor ook niet bij stil kunnen staan en kunnen rouwen of dingen / gebeurtenissen verwerken,

een jaar met voor het eerst een neusmaagsonde, maar nu nog steeds moeten leven op sondedrink flesjes,

een jaar vol depressie, eenzaamheid en uitzichtloosheid,

een jaar lang continu jezelf kwijtraken en hervinden,

een jaar lang onzeker zijn over je toekomst en het leven.

Oftewel: het gaat niet goed. Een heel jaar (eigenlijk twee jaar) gevochten en steeds ultimatums gesteld zoals: “Nee, niet doen…* [*… = fill in the blank], pas na deze afspraak, pas na die andere afspraak, pas na deze onderzoek, pas na weer die andere onderzoek, pas na dit medicijn, pas na dat medicijn, pas na die belafspraak, etc.” Maar het raakt op. Ik raak op. Mijn momenteel laatste ultimatum (en doorvechten) heeft zich nu gericht op de MDL afspraak in januari 2024. Komt daar niks meer uit of loopt het vast; laten ze me weer in de kou staan met dit probleem dan geef ik het waarschijnlijk op. En jarig zijn (4 februari) is beladen voor mij dus zit in een bepaalde situatie / mindset: “een kat in het nauw maakt rare sprongen”. Je zou zeggen: na alleen maar veel regen komt uiteindelijk zonneschijn, maar het duurt al jaren. Ik heb mixed feelings over 2024: Ja ik wil weer hoop voelen, hebben en krijgen, tegelijkertijd voel ik me terneergeslagen, hopeloos en zie een triest leven tegemoet die ik niet wil leiden. (Is namelijk lijden.)

Verder ging 2023 voornamelijk zo:
– mezelf proberen te blijven opbeuren / moed inspreken
– destructieve coping, bedoeld als bescherming maar nog steeds: destructief
– niet meer kunnen tekenen, niet meer uit woorden kunnen komen, brain error
– het leven moeten pauzeren, tijd staat stil
– stabiliseren
– teruggang
– voorzichtig vooruitgang?
– terug naar achteruitgang
– inzinking
– voortgang
– achterblijven
– stagneren / stilstaan
– nachtmerrie die werkelijkheid wordt
– somber vooruitzicht (2024)
– zelfzorgtekort
– meer proberen toe te passen om milder te zijn voor / naar mezelf
– me(zelf) afsluiten / afzonderen van alles en iedereen
– het leven voelt zo ontzettend oneerlijk
– het leven voelt zinloos met zo’n lijf
– te horen krijgen “je hebt twee keuzes:” dit specifieke middel blijven innemen en genoegen nemen met de bijwerkingen, of niet innemen en alles loopt weer fout (qua spijsvertering)
– de bijwerkingen maken en houden me beperkt waardoor ik niet meer spontane en leuke dingen kan doen of naar buiten kan
– overleven
– positief en optimistisch proberen te blijven
– hoop (mogen) blijven voelen
– radeloos zijn
– vastgelopen leven
– adem in, adem uit, overleven en knokken
– ontdekken dat ik krachtiger ben dan ik dacht
– tijd nemen en proberen rust te nemen
– proberen vol te houden
– hou vol
– het komt goed (mijn slogan)
– het komt niet goed (zo voelt het)
– mislukken (en me een mislukkeling voelen)
– in duigen vallen
– misgaan / alles loopt (weer) mis
– proberen te voelen, emoties toestaan. Delen toestaan
– dingen lopen weer uit op niets, iemand een heel jaar zo in de kou laten staan
– ik weet het niet meer
– in een isolement raken
– tegen muren aanlopen
– ik heb al zoveel overwonnen, zet alsjeblieft door
– kiezen voor het leven
– levensmoe / levenszat zijn
– willen leven en weer leuke / fijne dingen kunnen en mogen doen, plezier hebben
– gefrustreerd zijn door medische (en mentale) situatie (zorgwereld)
– zorgeloos willen en kunnen genieten / leven / eten
– gefrustreerd raken door niet te kunnen communiceren (vast zitten in isolement)
– geen contact kunnen maken, maar wel willen

– (even) geen zin meer om te vechten
– ik kan/wil niet meer
– willen leven in plaats van overleven
– ik leef nog
– hoe nu verder?

En ik ben vast weer een heleboel belangrijke dingen vergeten, maar de blog is al lang(dradig) genoeg. Stressvolle, spannende, traumatische gebeurtenissen worden snel achter een deurtje gestopt, waar ik dan niet meer goed bij kan komen maar er is dus veel gebeurd. (En tegelijkertijd het gevoel dat er niets is gebeurd qua zorgwereld, je eindeloos laten wachten of je laten vallen als een baksteen. Me onverwacht aan m’n lot overlaten.

Verder:
Voor de e-mail abonnees: Ik zal je niet lastig vallen met continu blog e-mails. Je kunt op www.sandraws.nl in het menu onder kopje “Blogs” de eventuele updates lezen. Wellicht is dit mijn eerste en tevens laatste blog. Als bijvoorbeeld het tekenen weer lukt, maar ook andere redenen zoals of het typen van blogs nog wel lukt? Durf ik me vaker kwetsbaar op te stellen? (Ik vind dit ontzettend eng!) Heeft mijn lijf nog genoeg energie over om dit te kunnen doen? Mijn hoofd wordt met de dag waziger, leger, vergeetachtiger, verwarder, verstrooider en heeft moeite met functioneren. Ook lukt het me vaak niet om op woorden te komen van wat ik graag wil zeggen / typen / bedoel. Ik voel me dom; alsof dit brein plots niets (meer) weet, werkt, begrijpt of registreert. Ik voel me intens moe. Deze blog die je nu misschien in een paar minuten leest (alhoewel: het wordt steeds meer een boekwerk), daar heb ik maanden over gedaan. Het is triest dat het op dit punt is gekomen. Ik ervaar voornamelijk dingen als brain fog ( = hersenmist) en dissociatie. Dus vandaar: wellicht is dit mijn eerste en tevens laatste blog, wie weet. Please bear with me; ik ben wat roestig geworden hierin, er zullen vast al tientallen spelfouten in staan.

Zo, volgens mij heb ik 2023 flink samengevat. Helaas lukt tekenen ook al heel lang niet meer, vanwege de omstandigheden. Dit hoofd heeft zo’n last van hersenmist, wellicht merk je het al aan de tekst dat ik veel in herhaling val en erg langdradig ben.
Ik vergeet veel, hoewel het voelt dat de tijd stil staat, gaan de dagen, weken, maanden ( en dus tijd) ontzettend snel. Aparte besef wording.

Toekomst(?):
Zodra het hopelijk weer beter met me gaat wil ik graag weer comics / tekeningen maken! Ook heb ik nog zoveel plannen liggen om de website leuker en exclusiever te maken. En comicboek series maken en ohhh ik stroom over van ideeën (dat misschien dromen zullen blijven?). Maar naast mijn toekomst is ook de toekomst van deze website onzeker: het hosting bedrijf heeft alwéér de tarieven verhoogd en ik kan dat niet meer betalen. Zoeken naar een goedkopere hosting bedrijf en de website overzetten heb ik de concentratie en hoofdruimte niet meer voor. Ook 2024 ga ik tegemoet met medische afspraken / mentale behandeling zoektocht gedoe. Dus ik moet vóór april 2024 beslissen over de toekomst van de website. Ik wil niet alles kwijt raken! Maar ja…
Ik hoop in de tussentijd nog updates te kunnen typen (“blogs”), maar dat hangt af van dit lijf / brein qua functioneren. Heftig gezegd: ik wilde dit nog snel naar je communiceren voordat het te laat is. I owe it to you. (= ik ben het aan je verschuldigd).

Onzeker zijn, geen zelfvertrouwen hebben, overdenken en overexplaining:
Ik overdenk dit dus echt enorm, al maanden lang. Ik maak het heel groot in mijn hoofd en ik ben er dag en nacht mee bezig, ik word er vaak ook wakker van en/of kan er niet door slapen enzo. Ik voel me een ontzettend slecht mens dat ik niets van me heb kunnen laten horen. Nogmaals ik begrijp dat ik je hebt gekwetst, je gevoelens heb gekwetst, door lang afwezig en stil te zijn. Ik erken mijn valkuil en fout, ik wil hoe dan ook, koste wat het kost, een update IN deze maand nog publiceren! Vóór 2024!

Overdenken, overdenken, overdenken:
Googlen, artikelen lezen, vragen aan anderen, ik kom er niet meer aan uit. Ik wil oprecht overkomen. Hoe kom je oprecht over? Zonder zelf de slachtoffer uit te hangen want dat wil ik niet en is niet mijn bedoeling. Excuses maken, je fout erkennen en openheid geven denk ik? Maar als ik vertel over hoe 2023 voor me ging, komt dát dan weer misschien niet oprecht over? Omdat ik niet wil overkomen als… (zoekt naar woorden. “A FeW MoNtHs LaTeR” oftewel: een paar uur, dagen, weken, maanden *weer* later: vind ik de juiste woorden niet.) … Als… Zoals… Zoiets van / als in: the big “me, me, me” Show, zeg maar. “Just me, myself and I” – update. (Zo voelt het.) Zo wil ik dus niet overkomen. Ik wil openheid geven, maar dan voelt en komt het misschien weer niet over als oprechtheid en oprechte excuses?
Ik wil duidelijk zijn: het spijt me en dat meen ik uit de grond van mijn hart.♡

Ik wil je graag de situatie uitleggen (life update) en je ook vertellen over hoe nu verder.
Ik begrijp dat het misschien niet oprecht voelt dat ik eerst mijn excuses aanbied en erna met een waslijst aan redenen opnoem waarom dit zo is gebeurd. Ik probeer het niet goed te praten, ik probeer niet mijn eigen geweten te sussen en ik weet dat je bij het maken van welgemeende excuses je beter deze redenen achterwege moet laten. En dat zou ik misschien ook moeten doen, maar ik wilde tegelijkertijd ook open en transparant naar je zijn. (Alles overdenken en overexplaining komt ook vanuit trauma response; onzeker zijn / voelen, totaal geen zelfvertrouwen hebben en tot in het extreme overdenken. (Ieder mens maakt fouten en van fouten leer je.) Ook de angst en perfectionisme los moeten laten, wat ik hierboven al eerder had geschreven, speelt erg op. (Interne discussies, conflicten, angst voor wat ik allemaal heb geschreven, etc.) Maar goed, ik wil(de) je juist openheid geven van de situatie (life update), ook al vind ik dit ontzettend moeilijk en kwetsbaar, 2023 was helaas niet mijn jaar.

Hoe gaat het met jou? Ik hoop met heel mijn hart dat het oké met je gaat.
Ik begrijp dat deze maand(en) niet voor iedereen fijn en/of gezellig is en dat vele mensen stille gevechten voeren, eenzaam zijn, zich verloren en verdrietig voelen om wat voor redenen dan ook, het gemis van een dierbare, angstig zijn voor de feestdagen, nieuwjaar of wat dan ook, maar ik wil je laten weten dat je niet alleen bent en dat het oké is als je in deze periode je niet vrolijk voelt. Het is oké om te voelen wat je voelt.

Ik weet niet of je de feestdagen gaat vieren, maar ik wens je alvast fijne / milde (feest)dagen toe en ook wil ik je een positief, mild, gezond en liefdevol 2024 toewensen!
Fijne en veilige jaarwisseling toegewenst! Op naar 2024, met volle angst vooruit.
Liefs, Sandra

Translate text into English? (Or other language) At the top right or bottom of the website you will find a translation tool..