Eigenlijk is alles wat ik zeg, schrijf, teken, doe, toch niet goed (van mezelf), maar doe ik toch een poging dit te kunnen verwoorden. Want niets is goed, alles is fout en er is continu strijd. Op dit soort momenten weet ik even niet zo goed meer wat ik met mezelf aan moet. Denk dat ik teveel van mezelf heb gevraagd, over wat grenzen ben gegaan en dat het voor nu vooral belangrijk is om even pas op de plaats te maken. Rust is essentieel nu, maar ik voel continu de druk die me wordt opgelegd (door mezelf) dat ik door moet gaan, meer moet doen, die wil dit, die wil dat, waardoor alles op tilt slaat en er niets meer uit m’n handen kan komen, zoals dus bijvoorbeeld tekenen. Waar ik dan weer over stress en er nog meer druk op komt en, hahaha…. *zenuwachtig lachje* Laat ook maar. Het komt wel weer goed.