De afgelopen weken heb ik me behoorlijk down gevoeld, me afvragend waar dit gevoel vandaan kwam. Toen kwam het besef dat ik vorig jaar rond deze tijd wegging bij het traumacentrum.
Vind maar eens een kaart dat JIJ zelf weggaat en het boeltje gaat verlaten. Lastig hoor. Dit ondervond ik een jaar geleden ook, toen de behandeltijd bij het traumacentrum erop zat en ik iets aan de mensen wilde geven waar ik afscheid van moest gaan nemen. Weet je, afscheid nemen is kut, maar door (goed) afscheid te nemen kun je er wel met een positiever gevoel op terugkijken van wat was. En daar ben ik dankbaar voor. Ik voel me verdrietig, maar het voelt ook oké. Klinkt dat logisch? Goed afscheid nemen is gewoon belangrijk en dat heb ik mogen leren.
Komende strips zullen dan ook in het teken staan van afscheid en hoe ik daar vorig jaar mee heb geworsteld hoe je in vredesnaam afscheid moet gaan nemen van anderen.
Ha! Ik schrok! Ga je echt weg??? Maar dat geeft meteen aan dat afscheid nemen, weggaan, de angst om alleen te zijn in deze bizarre wereld, hartstikke moeilijke dingen zijn, die ik ook ken natuurlijk. Ik ken je niet eens persoonlijk (alhoewel door je tekeningen weet ik ook wel weer iets van je) en toch schrok ik dat je weg zou gaan. En ben ik blij dat het meevalt en ik toch af en toe een tekening van je kan zien.
Je opmerking om verdrietig te zijn maar tegelijkertijd je ook goed te voelen, begrijp ik helemaal, geeft aan dat je stap die je zet een goede is. Je gaat een weg in die noodzakelijk is en goed en daarom moet je ook afscheid nemen. Zo kom je wel verder!!
Bedankt voor weer een fijne tekening.
Haha oeps! Wilde je niet laten schrikken 😀 Dank je voor je berichtje! Dit soort dingen zijn inderdaad erg lastig haha. Maar ben ’t er mee eens met wat je zegt over een weg ingaan die noodzakelijk is en je daarom ook afscheid moet nemen en je zo verder komt.. Mooi gezegd!