Boosheid voelen en boosheid uiten zijn twee compleet verschillende werelden voor mij. Boosheid voelen is een kunst; het is een nare emotie die bij mij wordt weggemaakt of omslaat in een andere emotie. (verdriet?) Vaak voel ik me verdrietig maar ben ik eigenlijk boos over iets. Nou ja emoties zijn ingewikkeld. Als iets me dan “boos” maakt (boos vind ik trouwens zo’n groot woord, eerder gefrustreerd) kan ik nergens anders meer aan denken dan datgene wat me frustreert. Non-stop zit het in mijn hoofd en herhaalt het zichzelf. Je bedenkt er allerlei (ramp)scenario’s bij over hoe datgene zal gaan verlopen totdat het is opgelost. Je raakt nog meer gefrustreerd, angstig, gestrest, slaapt slecht en legt een enorme druk op jezelf over hoe je dit gaat oplossen / er iets van gaat zeggen. Eigenlijk gaat het zich een eigen leven leiden.

En dan is het moment daar; je hebt misschien te lang gewacht en durft er eigenlijk niet meer iets over te zeggen. Of je vindt dat je een aansteller bent. Je denkt dat het wel mee viel. “Zo erg was het eigenlijk niet”. Je zwakt het af, stopt het weg en met de boosheid wordt niets mee gedaan. Totdat er zich weer een nieuw (misschien zelfde soort) ding voorvalt en de bom een keer op een onverwachts moment zal barsten…??

Anyway, ik vind het moeilijk om te zeggen wat ik vind haha. Dat was het idee van deze strip.
Is dit herkenbaar voor jou? Hoe ga jij met de emotie boosheid om?